Benim hayatımdaki sarsıntı iki yıl önce bugün oldu. Deprem mi desem tusunami mi bilemedim şiddetini. Her şey çok güzel başlamıştı hayatımızın en mükemmel tatilinden dönüyorduk ailecek. Derken Afyon’da bir kaza geçirdik mühendislik hatası yol yüzünden ki zaten kazaların çoğu orada oluyormuş. Yolculukta uyumayı seven ben gözlerimi bir açtım ki bembeyaz duvarlı bir odadayım dıt dıt sesleri eşliğinde. Neresi burası diye bakınırken ki boynumu hareket ettiremiyorum zaten doğru dürüst, teyzemi gördüm karşımda kuzum merak etme hepimiz buradayız diyor da burası neresi. Ben en son kardeşimin dizine kafamı koymuştum yastığım oydu kardeşim neredeydi ki annemle babam neredeydi. Kafamda deli sorular ama o kadar yorgundum ki sadece gözyaşıyla cevap verebildim teyzeme. Sonradan tabii öğreniyorum ki hayati tehlike yaşamışım 3 gün. Tabii biraz kendime gelince soruyorum nerede ailem. Ben böyleysem onlar nasıl. Kıpırdanamıyorum ki gidip göreyim kimseyi. Korkularımın çok şükür yersiz olduğunu öğrenince gerçekten yeniden doğdum dedim, ailecek yeniden doğduk. Dolayısıyla 6 Temmuzu felaketimiz, 10 Temmuzu ise en ağır durumda olan ben hayati tehlikeyi atlattıktan sonra birbirimize kavuşmamız olarak adlandırıyorum. İyi ki varsın 10 Temmuz iyi ki.
Bu ikinci hayatım bambaşka bir Nilay’ın ortaya çıkmasına vesileymiş görmüş oldum. Oturamamak ne demek az bir süre olsa da yatağa bağlı kalmak ne demek onu gördüm. Destekli de olsa bir insanın oturabileceği an nasıl mutlu olabileceğini yaşayıp gördüm. Sağlığın önüne ne kadar gereksiz şeyler koymuşum farkına vardım. Yatakta oturabildim de acaba tekerlekli sandalyeye oturabilecek miyim korkusunu yaşadığımı çok iyi hatırlıyorum çünkü hastaneye gidip gelirken sedyeyle taşınmanın ne kadar canımı acıtan şey olduğunu yaşadım. Allah yardım etsin o durumdaki hastalara, anlayamazsınız sadece onu diyebilirim. Sonra hiç bilmediğim bir çevreye girdim. Evimden uzaklaşıp tedavi olmaya başladım. Dünya başıma yıkıldı modundayken bir baktım benden büyük küçük insanların da dünyası başına yıkılabilirmiş yaşayarak gördüm. Derken tekerlekli sandalyeye oturma seviyesine gelebildim. Ama daha yürüme aşamasına gelemedim şimdilik maalesef. Bu bir sınavsa azim ve sabırla bu sınavı vereceğim Allah’ımın izniyle. Eski Nilay olacağım hem de daha güçlü bir şekilde. Hala daha bazen bu yaşadıklarım bir kabus olsa ve gözümü açtığım an evimde odamda bulsam kendimi diye içimden geçiriyorum yalan yok. Sonrasında diyorum nilay kabus veya değil bunu yaşıyorsan bir şeyler öğrenmeye bak. Bana diyorlardı ki yeniden doğan bebek gibi düşün kendini. Ben fiziksel gelişimin her aşamasını sonuna kadar anlayarak yaşıyorum. Yürümenin ne demek olduğunu anlıyorum mantığını kavrayarak yürüyeceğim dahası anatomimizi öğrenmiş oldum fazladan.
Şaka bir yana arkadaşlar hayatın kime ne getireceği hiç belli olmuyor. Anınızı dolu dolu yaşayın tabi kırmadan kimseleri. Bir de güzel dostluklar, arkadaşlıklar biriktirmeye bakın onlar en büyük destekçileriniz olabilir. Tabii içinden çürükler çıkabilir. Çok şükür çürükleri atmış oldum bu vesileyle. Hayat enerjiniz hiç sönmesin..
👏🏿👏🏿👏🏿 Çok çok güzel. Çok etkileyici
YanıtlaSil